Heeft het zin?

Filosoferen met kinderen? Al dat nadenken en praten, is dat niet te theoretisch? Heeft dat wel nut, in de praktijk?
Als we filosoferen over respect en gelijkheid, betekent dat dan ook dat de kinderen in het echte leven zich ook anders gedragen?

Immers, in de wetenschap is aangetoond dat beslissingen al genomen zijn voordat we ons ervan bewust werden. Op onbewust niveau is al door het brein de opdracht gegeven om iets te doen, voordat we het ons zelf beseffen dat we het willen gaan doen?
Heeft al dat praten dan wel zin??

JA.
Laatst stond in het NRC een interessant artikel over wetenschappelijk onderzoek, met de titel "Wie ergens goed over nadenkt, gedraagt zich anders dan wie dat niet doet." 

Blijkbaar heeft vooraf nadenken wel degelijk zin, want door na te denken en zelf oordelen op te slaan in het brein, is de weg geplaveid voor de (onbewuste) keuzes voor later. Nadenken bepaalt natuurlijk wel wie je bent, waar je voor staat, waar je in gelooft. Welke waarden je belangrijk vindt, zal een rol spelen in de keuzes die je maakt en in je gedrag. Het klinkt vanzelfsprekend, maar het moet toch maar even wetenschappelijk vastgesteld worden. Bij deze.

Dus: filosoferen is niet abstract of theoretisch, maar beïnvloedt heel concreet het gedrag van kinderen.